Petra Kramer volgde haar opleiding aan de Academie voor Beeldende Kunsten te Maastricht in de richting Monumentale Vormgeving, vrij tekenen, schilderen en fotografie.

Verandering, overgang, groei en ontwikkeling vormen de grondslag van haar beelden. Kenmerkend is dat daarin een proces van verandering voelbaar/zichtbaar is. Zowel onderwerp als opbouw van de werken zijn hier expliciet op geënt.

Het is de tegenstelling tussen het materiële en het immateriële, het tastbare en niet-tastbare, het reële- virtuele met haar onlosmakelijke verbondenheid en gelijkheid, die haar bezighoudt.

Binnen dit kader speelt het gebruik van fotografie een betekenisvolle rol. Het werken met licht en het proces dat zich bij de opbouw vormt zijn een directe vertaling van het thema van waaruit zij werkt.

Ook het gebruik van materialen als hout, wol, stof, eierschalen, verf en de natuurlijke elementen water, ijs, vuur moet op deze wijze worden geïnterpreteerd.

Het werkproces is voor haar even belangrijk als het uiteindelijk beeld.

Met een simpele bewerking ontdoet zij haar objecten van hun alledaagsheid. Daardoor verwijzen ze naar een andere realiteit, terwijl hun herkenbaarheid bewaard blijft. In ander werk voegt zij aan fotografische beelden materiaal toe, waardoor een betekenisvol geheel ontstaat. Door deze samengestelde beelden opnieuw te fotograferen zijn beide elementen gelijkwaardig aanwezig met behoud van hun eigen identiteit.

Zo onderzoekt zij in de serie “Duralities” de onderlinge werking tussen lichtbeeld en het reliëf van een mens. Terwijl de serie “Between object and light” de inwerking van een architecturale ruimte op het lichtbeeld van een stoel laat zien.

In “Im-material building’ brengt zij virtuele en materiële elementen die een zelfde architecturaal karakter dragen bijeen in het beeld.
Het tentoongestelde werk omvat geënsceneerde foto’s, gemaakt volgens een analoog proces.

De werken zijn afgewerkt op aluminium met een eiglans coating.

Door de ontwikkeling van overgevoeligheid voor licht heeft zij het maken van fotokunst verlaten en een nieuwe uitdaging gevonden in het werken met taal. De gelaagdheid van woorden en verdichting van taal scheppen een grenzeloze ruimte buiten het gezegde en daarmee een medium dat goed past bij haar fascinatie voor het tastbare en niet-tastbare, het virtuele en reële.